Ik wil jullie vragen om je ogen samen te knijpen tot spleetoogjes, waardoor je een grijze waas creëert met je wimpers. Als je op deze manier de wereld bekijkt is die veel kleiner.
Stel je zelf nu eens voor als een klein torretje. Je bevind je op een soort maanlandschap maar onder je voeten ligt helder glanzend ijs, heel koud is het niet. Hier en daar bevinden zich rotsformaties van rode klei, wanneer je er je voet op zet is het stevig. Zelfs onder die gekke laag ijs, doemen af en toe van die rare rotsformaties op. Je neemt even een pauze en kijkt eens goed om je heen. Er hangt een soort overkoepelend kleurrijk noorderlicht om je heen. Wanneer je je nek zo ver hebt omgedraaid om zo veel mogelijk om je heen te kunnen zien, valt je oog op een kleine glimmende verschijning. Het reflecteert die betoverende kleuren precies goed. Wanneer je je omdraait schiet het ineens weg. Waar is het gebleven? En waarom mag ik het nou niet meer zien?